θαρρώ

(Α θαρσῶ, νεώτ. αττ. τ. θαρρῶ, -έω, Μ θαρρῶ και θαρσῶ)

1. έχω θάρρος, τόλμη, ψυχικό σθένος

2. εμπιστεύομαι, έχω εμπιστοσύνη, έχω πεποίθηση σε κάποιον, στηρίζομαι σε κάποιον

νεοελλ.

νομίζω, υποθέτω, πιστεύω, έχω την πεποίθηση (α. «θαρρώ πως θα βρέξει» β. «καὶ τοῦτον ἄν τὸν ἄνδρα θαρσοίην ἐγὼ καλῶς μὲν ἄρχειν», Σοφ.)

μσν.

1. ελπίζω ότι θα έρθει κάποιος, περιμένω κάποιον

2. εμπιστεύομαι κάτι σε κάποιον

3. (ουδ. πληθ. μτχ. μέσ. ενεστ. ως επίρρ.) θαρρούμενα

α) χωρίς φόβο, με θάρρος, με ασφάλεια

θ) αυστηρά

4. (η μτχ. μέσ. ενεστ. ως επίθ.) θαρρούμενος, -ένη, -ον

α) σίγουρος

β) εξασφαλισμένος, ασφαλής

γ) φρ. «εἶμαι θαρρούμενος»

i) ελπίζω

ii) στηρίζομαι, υπολογίζω σε κάποιον

iii) έχω εμπιστοσύνη

μσν.-αρχ.

1. παίρνω το θάρρος, τολμώ να κάνω κάτι

2. ενδυναμώνω, ενισχύω·|| αρχ.

1. δεν φοβάμαι, αισθάνομαι θάρρος απέναντι σε κάποιον, περιφρονώ κάποιον («οὔτε Φίλιππος ἐθάρρει τούτους οὔτε οὗτοι Φίλιππον», Δημοσθ.)

2. είμαι περισσότερο απ' όσο πρέπει θαρραλέος, είμαι θρασύς («ὕβρει θαρσῷ», Θουκ.)

3. εμπνέω εμπιστοσύνη

4. είμαι άξιος εμπιστοσύνης

5. (ενεργ. και παθ.) ριψοκινδυνεύω («τάς μέν μάχας θαρρεῖτε», Ξεν.)

6. (προστ. ενεστ.) θάρσει

έχε θάρρος, μη φοβάσαι

7. (ουδ. μτχ. ενεστ. ή παρακμ.) τό θαρροῦν, τό τεθαρρηκός

το θάρρος, η πεποίθηση

8. φρ. α) «θαρσῶ τινί τι» — εμπιστεύομαι σε κάποιον κάτι

β. «θάρσει, οὐδείς ἀθάνατος» — έχε θάρρος, μη φοβάσαι, κανένας δεν είναι αθάνατος (σε επιτύμβ. επιγραφές)

γ. «θαρσῶ τινι» ή «ὑπέρ τινος» ή «περί τινος» ή «ἐπί τινι» ή «πρός τι» ή «διά τι» — έχω πεποίθηση σε κάποιον ή σε κάτι ή για κάποιον ή για κάτι.

[ΕΤΥΜΟΛ. Το ρ. θαρρώ, αττ. τ. τού θαρσώ (< θάρσος) απαντά στην Αρχαία τόσο με τη σημ. «έχω θάρρος, τόλμη, γενναιότητα» όσο και με τη σημ. «πιστεύω με πεποίθηση ότι..., πιστεύω ότι...», ενώ στη Νέα Ελληνική η λ. διατηρήθηκε μόνο με τη δεύτερη σημασία της («πιστεύω, νομίζω, φαντάζομαι»), πράγμα που συνέβη και με το θαρρεύω*].